Σούρβα σούρβα

Σούρβα σούρβα, γιρό κουρμί
γιρό κουρμί, γιρό σταυρί
σαν ασήμι, σαν κρανιά
κι του χρόν’ ούλ’ γιροί,
ούλ’ γιροί καλόκαρδοι.

Σούρβα σούρβα για χαρά γιά σταφίδις, γιά παρά
γιά καρύδις, γιά μπαντέμια
γιά ένα ξυλουκέρατου.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ

.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης,στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.

Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι “μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου”…

Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νύμφαιο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους “Σταυροφόρους” και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!

Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα
ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο.

Έτσι, με όλα αυτά τα χαρίσματα, ήταν αξιαγάπητος τόσο, που η αρετή του έλαμψε μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα Θεοδώρου, ο οποίος και του έδωσε ως σύζυγο τη θυγατέρα του Ειρήνη. Για να τη λάβει όμως γυναίκα του, χρειάστηκε να μονομαχήσει με το Λατίνο Κόραδο, που καυχιόταν για τη δύναμή του!

Όμως ο Ιωάννης Βατάτζης τον νίκησε, λέγοντας “Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι”,σαν δεύτερος Νέστορας!

Όταν ο βασιλιάς-υμνογράφος του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα κοιμήθηκε, ανέλαβε την Αυτοκρατορία ο ίδιος στα 1222 μ.Χ.,ως Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης. Και από τότε έδειξε για μια ακόμη φορά, πόσο σοφή ήταν η εκλογή του Θεόδωρου. Έγινε λοιπόν από τότε ο Ιωάννης, ο προστάτης των αδικουμένων, ο δικαιότατος κριτής, η πηγή η αστείρευτη της ελεημοσύνης,τόσο, που του δόθηκε το προσωνύμιο Ελεήμων!!!

Ήταν ακόμη ευσεβής και πιστός στην Ορθοδοξία βασιλεύς και όχι μόνο έδειξε, αλλά και κατάφερε με το ζήλο του να βαπτιστούν Χριστιανοί όλοι οι Ιουδαίοι της επικράτειάς του!!!

Επίσης,προσπάθησε τα μέγιστα, να γίνει η επανΕνωση των Εκκλησιών, δηλαδή να αναγνωρίσει η Δύση το ορθό Δόγμα.

Κατάφερε μάλιστα να αποσταλούν πρέσβεις από τον Πάπα Γρηγόριο Θ’ και να αρχίσει διάλογος, προεξάρχοντος από τη δική μας πλευρά του τότε Πατριάρχου Γερμανού του νέου. Ο Ιωάννης θα κατάφερνε τότε το ευχόμενο, αλλά δυστυχώς οι Δυτικοί δεν θέλησαν στο τέλος να αφαιρέσουν την αντιορθόδοξη προσθήκη από το Σύμβολο της Ορθής Πίστεως, δηλαδή το “και εκ του Υιού εκπορευόμενον”…

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!!

Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου,ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία,γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.
Μάλιστα τέτοια ήταν η πολιτική ποιότητά του, που όταν κάποτε συνάντησε το γιο του Θεόδωρο στο κυνήγι να φορά πολυτελή ρούχα, αρνήθηκε να τον χαιρετήσει! Και όταν το παιδί του τον ρώτησε σε τι είχε σφάλει, ο Ιωάννης απάντησε ότι εκείνα τα μεταξωτά και χρυσούφαντα που φορούσε ο γιος του ήταν από το αίμα του λαού του και πως θα έπρεπε να ξέρει ότι κάθε έξοδο, πρέπει να γίνεται για τον λαό, διότι ο πλούτος των βασιλέων, στο λαό ανήκει!!!

Η πίστη του στο Θεό ήταν πολύ μεγάλη και τον βοήθησε αποφασιστικά σε κάθε του βήμα, όπως και τότε που χρειάστηκε να μονομαχήσει με τον σκληρό Αζατίνη, Σουλτάνο του Ικονίου, που συχνά πυκνά λεηλατούσε τις πόλεις μας που ήταν κοντά στον ποταμό Μαίανδρο. Άκουσε τότε νοερά θεία φωνή, που του έλεγε:

“Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται” και πήρε ευθύς τέτοια δύναμη,ώστε όρμησε και κατανίκησε τον τρομερό Σουλτάνο!!!

Ποτέ ο Ιωάννης Βατάτζης δεν έβγαζε από το νου του το μεγάλο ποθούμενο, την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την ανασύσταση της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας. Γι’αυτό εργάστηκε και προς την κατεύθυνση αυτή με όλη τη δύναμη της ψυχής του.Σώφρων, συνετός και προνοητικός στην πολιτική του, αν και είχε εκλέξει ικανότατους στρατηγούς, επιδίωκε την αποφυγή των μαχών.

Γνώριζε να μην αναλαμβάνει τίποτε πριν το προπαρασκευάσει κατάλληλα, ενώ είχε βαθιά ευσέβεια και έδειχνε σεβασμό και στον πιο απλοϊκό μοναχό. Ο λαός τον αγαπούσε και η Εκκλησία προσευχόταν με χαρά για αυτόν! Και εκείνος, ακόμη πιο πολύ προχωρούσε προς τον ιερό σκοπό της πατρίδας.

Νίκησε τους Λατίνους που κρατούσαν όμως ακόμα σκλαβωμένη την Πόλη και τους επέβαλε τη συνθήκη του 1225, με την οποία κατελάμβανε όλα τα Μικρασιατικά εδάφη, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στη Νικομήδεια και απέναντι από την Κωνσταντινούπολη.

Κατασκεύασε κατόπι ισχυρό στόλο και ελευθέρωσε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Κω και άλλα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, υπολογίζοντας σωστά ότι κουμάντο στο Αιγαίο κάνει όποιος έχει στόλο και άρα οι Λατίνοι χωρίς πολεμικά πλοία και βάσεις, δεν θα κρατούσαν για πολύ ακόμη τη Θεοφύλακτη.

Έπιασε λοιπόν και τα Στενά της Έλλης(Ελλήσποντος) και επιχείρησε τις πρώτες επιθέσεις στα περίχωρα της Βασιλίδας,πετυχαίνοντας στα 1225 να απελευθερώσει τη στρατηγικά σημαντική Αδριανούπολη! Ο δρόμος πια για την Πόλη του Κωνσταντίνου ήταν ανοιχτός!

Στα ανατολικά προελαύνουν εκείνο τον καιρό οι Μογγόλοι, που νικούν το Σουλτάνο του Ικονίου, ο οποίος αναγκάζεται να ζητήσει συνθήκη με τη Νίκαια, παύοντας προς το παρόν να αποτελεί κίνδυνο, λύνοντας τα χέρια του Βατάτζη, που κατατροπώνει τώρα και τους Βουλγάρους στα 1246 και ελευθερώνει το κομμάτι Αξιός - Έβρος ποταμός, ενώ οι καμπάνες κοντεύουν να σπάσουν από τη χαρά τους όταν ο Ιωάννης Βατάτζης, ο Άγιος Βασιλιάς, μπαίνει με συγκίνηση στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, στην Πόλη του Αγίου Δημητρίου, στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο της ίδιας ευλογημένης χρονιάς!

Όμως, η καλή του σύντροφος, η Ειρήνη Λάσκαρι, κλείνει για πάντα τα μάτια της και κείνος θα κρατήσει για πάντα μέσα του ανεξίτηλη τη γλυκιά μνήμη της. Όμως ξέρει πως ο εαυτός του δεν του ανήκει,αλλά αξίζει να το κάνει κάθε μέρα θυσία για το λαό του και την πατρίδα! Έτσι ο Ιωάννης, έχοντας αναπτύξει μια φιλία με το Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β’,δέχεται να γίνει ο γάμος του με την κόρη του Φρειδερίκου Κωνσταντία, ως επισφράγηση μιας πανίσχυρης συμμαχίας, που θα τρομάξει την Ευρώπη και ιδίως τους Λατίνους, που πιέζονται τώρα πανταχόθεν.

Αλλά, ενώ ο Ιωάννης Βατάτζης έφτιαξε ένα πανίσχυρο κράτος από τις στάχτες του Βυζαντίου και είχε σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη, στις 4 Νοεμβρίου του 1254 αφήνει την τελευταία πνοή του, επάνω στο δρόμο για το όνειρο, επάνω στο δρόμο για το καθήκον, την Πίστη του Θεού, το

Χρέος για την Πατρίδα, την Αγάπη για το λαό…

Το τίμιο σώμα του ευσεβεστάτου, δίκαιου,γενναίου και ελεήμονος βασιλέα, ενταφιάστηκε σε ένα Μοναστήρι που είχε κτίσει ο ίδιος και το είχε ονομάσει Σώσανδρα, ενώ αργότερα δια θαυμαστής αποκαλύψεως ο ίδιος ο Ιωάννης, ζήτησε να μετακομισθεί το λείψανό του στη Μαγνησία (της Μικράς Ασίας).

Όταν όμως πήγαν να ανοίξουν τον τάφο για να εκτελέσουν τη μετακομιδή, αντί να βγει η γνωστή δυσωδία, μια γλυκιά ευωδία απλώθηκε τριγύρω, σαν να είχε ανθίσει απότομα κήπος αρωματικός! Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτό. Ο νεκρός φαινόταν σαν να κάθεται επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να έχει καμιά μελανότητα, καμιά δυσωδία, κανένα απολύτως σημείο που να φανέρωνε πως ήταν νεκρός!!!

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν μέσα στον τάφο και το χρώμα του σώματός του ήταν όπως κάθε φυσιολογικού εν ζωή ανθρώπου!Έμοιαζε πραγματικά σαν ένας ολοζώντανος, αλλά ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!! Και μάλιστα και αυτά ακόμη τα ρούχα του επίσης είχαν διατηρηθεί επί επτά χρόνια αδιάφθορα και έμοιαζαν σαν να είχαν μόλις ραφθεί!!! Γιατί έτσι αντιδοξάζει ο Θεός εκείνους που Τον δοξάζουν στη γη!

Μάλιστα από τότε το τίμιο λείψανο του Αγίου βασιλέως Ιωάννη Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος έδωσε πάμπολλα θαύματα, γιατρεύοντας θαυματουργικά Χάρητι Θεού ασθένειες, διώκοντας δαίμονες και θεραπεύοντας ένα σωρό πάθη, με την κατοικούσα εν αυτώ Χάρη του Αγίου Πνεύματος!
Αναφέρεται -όπως σημειώνεται σε ημερολόγιο που εξέδωσε το 2001 η Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου- ότι μέχρι το 1992 “η μνήμη του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ελεήμονος ετιμάτο κάθε χρόνο στην εκκλησία της Μαγνησίας, την οποία έκτισε ο ίδιος και στην οποία βρήκε την τελευταία ανάπαυσή του, καθώς και στο Νυμφαίον,την αγαπημένη του κατοικία” (Οστρογκόρσκυ).
Πηγή, drahmoula. com

Η παραδοσιακή Θρακιώτικη Βασιλόπιτα

Ένα έθιμο Πρωτοχρονιάς είναι η παραδοσιακή Θρακιώτικη Βασιλόπιτα.
Η θρακιώτικη Βασιλόπιτα δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή γλυκιά βασιλόπιτα.
Η νοικοκυρά άνοιγε τα φύλλα και τα έψηνε στη ξυλόσομπα.
Για τη γέμιση της πίτας ανακάτευε τυρί, γάλα και αυγά.
Τα μικρά παιδιά έψαχναν να βρουν τα διάφορα σημάδια που έβαζαν μέσα στη πίτα.
Τα σημάδια συμβόλιζαν τα περιουσιακά στοιχεία της οικογένειας.

Συνήθως ήταν :
ένα κομμάτι άχυρο, που συμβόλιζε τα χωράφια,
 ένα κομμάτι κληματαριάς, που συμβόλιζε τα αμπέλια,
ένα κομμάτι βελανιδιάς που συμβόλιζε τα ζώα,
 ένα κομμάτι κρανιάς που συμβόλιζε τις κότες,
 ένα φασόλι που συμβόλιζε το κάρο,
το καλαμπόκι συμβόλιζε την υγεία και
 ένα νόμισμα (συνήθως μια δραχμή) συμβόλιζε το σπίτι.
Μ’ όλα αυτά τα σημάδια όλοι κάτι θα έπαιρναν.

Ο Μυλος του παππου Χαριση στη Μηλια αλλα και των ξωτικων

Στην προβιομηχανική περίοδο το βασικότερο προϊόν για τη διαβίωση του ανθρώπου ήταν το σιτάρι το οποίο μεταποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά σε ψωμί. 

Καθώς οι χειρόμυλοι δεν επαρκούσαν στο άλεσμα, η χρήση των νερόμυλων ήταν απολύτως απαραίτητη. 

Η κίνηση του νερού που διοχετεύεται από το τεχνητό αυλάκι στο βαγένι μεταδίδεται στη φτερωτή. Η φτερωτή μεταδίδει αυτήν την κίνηση, μέσω ενός άξονα σε μία μυλόπετρα. Ανάμεσα στην κινούμενη μυλόπετρα και σε μία άλλη ακίνητη, τοποθετούνται τα γεννήματα (σιτάρι, καλαμπόκι, κριθάρι) τα οποία συνθλίβονται και δημιουργούνται τα άλευρα.

Έτσι, μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, αναφέρονταν 6.000 νερόμυλοι σε όλη την επικράτεια.

Όπως συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα και στη Θράκη τα κτίσματα των μύλων είναι λιθόκτιστα (συνήθως ένας ορθογώνιος χώρος με πατάρι καμιά φορά για τη διανυκτέρευση του μυλωνά).
 Η κατασκευή της στέγης είναι προσαρμοσμένη στην τοπική αρχιτεκτονική με ξύλινη σκεπή σκεπασμένη με κεραμίδια ή σχιστολιθικές πλάκες.
Στη μια άκρη του κτίσματος υπήρχε συνήθως ο αλεστικός μηχανισμός, ενώ στην άλλη περίμεναν οι πελάτες, γίνονταν οι συναλλαγές (παράδοση αλέσματος, παραλαβή αλευριού, ζύγισμα, πληρωμή) και η αποθήκευση.
Ο μηχανισμός του νερόμυλου είναι απλούστερος και ως προς την κατασκευή και ως προς τη λειτουργία από το αντίστοιχο του ανεμόμυλου και έχει καθιερωθεί η διαίρεσή του σε δύο μέρη: στο κινητικό που το αποτελούν η φτερωτή με τα εξαρτήματα λειτουργίας της και στο αλεστικό που περιλαμβάνει τις μυλόπετρες μαζί με τα εξαρτήματά τους.
Η κατασκευή της μυλόπετρας γίνονταν από ενιαία πέτρα προσεκτικά επιλεγμένη από συγκεκριμένα νταμάρια.
Συνήθως η διάμετρος της μυλόπετρας είναι 1 μέτρο, το πάχος της 20-30 εκατοστά και το βάρος της μέχρι 400 κιλά.
Για τη μεταφορά της μυλόπετρας από το νταμάρι χρησιμοποιούνταν ειδικά ξύλα που περνούσαν μέσα από την οπή της πέτρας.
 Στο κεντρικό τμήμα της, η μυλόπετρα έχει τραχιά επιφάνεια.
Επειδή, όμως, με τη χρήση, η επιφάνεια αυτή λειαίνεται, ο μυλωνάς αναλαμβάνει να την πελεκάει πότε-πότε με το σφυρί του.
Ανάμεσα μας βοηθητικούς χώρους των νερόμυλων ήταν και η νεροτριβή, μια υπαίθρια συνήθως κατασκευή που χρησίμευε για την επεξεργασία μάλλινων υφαντών κατά το στάδιο μας κατασκευής μας ή για το ετήσιο πλύσιμό μας.
 Πρόκειται για ένα ανεστραμμένο κάδο σε σχήμα κόλουρου κώνου με το μεγαλύτερο τμήμα χωμένο μέσα στο έδαφος ώστε η πίεση του νερού να μη δημιουργεί κινδύνους ανοίγματος των τοιχωμάτων.
Μια άλλη συμπληρωματική κατασκευή ήταν το μαντάνι, ξύλινη μηχανή που χρησίμευε στην κατεργασία μάλλινων υφασμάτων με κτυπήματα ώστε να γίνουν συνεκτικά.
Η σημασία των νερόμυλων για την ανάπτυξη των ορεινών περιοχών σίγουρα δεν είναι η ίδια σε κάθε εποχή.
Παλιότερα οι μύλοι συνδέονταν άρρηκτα με την καθημερινή ζωή των ορεινών οικισμών .
Υπήρχαν και άλλοι νερόμυλοι, τρεις στην περιοχή της Μηλιάς που όμως σήμερα δεν υπάρχουν , ήταν η κινητική ενέργεια του νερού του Αρδα   που τη χρησιμοποιούσαν για να αλέθουν το σιτάρι.

Οι οργανοπαίχτες είναι από το Θεραπειό.... ο γάμος στη Μηλιά

• Lena Xristoforidou η πρώτη Μαρία τοπαλιδου Πέτρινα. η δεύτερη Αποστολακουδη Χρυσή η έκτη Κουρουδη Σιδερη
• Nitsa Teloudi η τρίτη Ναστασια και πίσω της μου φαίνεται σαν τη μαμά μου....οργανοπαίχτες Μαλουσουδης Θανάσης τουμπερλεκι και Τελουδης Απόστολος κλαρίνο
• Giorgos Mirmiliagos Τέταρτη είναι η μητέρα μου ΠΑΝΩΡΑΊΑ ΜΥΡΜΙΛΙΑΓΚΟΥ. Πέμπτη ειναι η ΣΤΑΜΑΤΙΑ ΜΕΓΑ.
Giorgos Charisoudis Ανάμεσα στην Πέτρινα και τη νυφούδα είναι Αποστολακούδης Θεοχάρης!..(Θιουχαρούδ)
Πίσω από τη νονά μου την Πανωραία Μυρμιλιάγκου είναι η Μέγα Σταματία!
Πίσω της ακριβώς είναι ο Διαμαντής Τιαγκούδης!..(Μπαντήκας)
Ανάμεσα και πίσω απο τους δύο οργανοπαίχτες είναι ο Γιατσίδης Παναγιώτης!..(Αντρικούδ Πάνος)
Τέρμα άκρη δεξιά είναι η Πολυμενίδου Σταματία!..(Στάμου)
Το παιδί μπροστά είναι ο Γκρόζος Δημήτρης!..(Κακάκης)

Κάλαντα θράκης (Πόψε Χριστός) Carols from Thrace, with ancient instruments by Nektaria ...

΄
Πόψε Χριστός γεννήθηκε κι ο κόσμος δεν το νιώθει
κι ο κόσμος και τα οικούμενα κι ο βασιλιάς Ηρώδης
Κι εκεί που ακούμπησε ο Χριστός, χρυσό δεντράκι βγήκε
Χρυσό δεντρί, χρυσό κλωνί, χρυσό μαργαριτάρι
Το δέντρο ήταν ο Χριστός, τα κλώνια οι αποστόλοι
Και τα γαρουφαλλάκια του ήταν οι προφητάδες
Που προφητούσαν κι έλεγαν για του Χριστού τα πάθη.
Κι εμείς Χριστόν εψάλλαμε, Χριστός να μας φυλάει
Όσ’ άστρα έχει ο ουρανός και φύλλα τα δεντράκια
Τόσα καλά να δωσ’ η Θιός σ’ αυτό το νοικοκύρη"

Αντριανού: Έθιμο των Χριστουγέννων : Το " πάντρεμα του τζακιο...

Αντριανού: Έθιμο των Χριστουγέννων : Το " πάντρεμα του τζακιο...: Βασιλείου Δεληγιάννη " Σύμμικτα λαογραφικά  του χωριού Δογάν-  κιο ϊ   Μαλγάρων  " ( κατά διήγησιν Παναγιώτου Μπουτράκ...

14η Μαΐου: Ημέρα απελευθέρωσης της Θράκης

100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ -

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ ΛΟΓΟΤΥΠΟΥ
Με μεγάλη χαρά, συγκίνηση και υπερηφάνεια σας παρουσιάζουμε το επετειακό λογότυπο της Ομοσπονδίας Θρακικών Συλλόγων Ευρώπης το οποίο θα μας συνοδεύει το 2020, χρονιά ορόσημο για την Ελληνική Θράκη καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό.
Ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον Κέρογλου Αλέξανδρο (Alexandros Keroglou), την Σόφτση Αικατερίνη (Catherine Sof) και τον Τριανταφύλλου Δημήτριο (Dimitrios Triantafyllou), αγαπητά παιδιά της Ομοσπονδίας μας, τα οποία έχοντας ως κοινό παράγοντα την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα και τις παραδόσεις της, εργάστηκαν ανιδιοτελώς και δημιούργησαν ένα λογότυπο, διακριτό μεν για να υποστηρίζει τον επετειακό του χαρακτήρα, λιτό δε για να συνδέει αρμονικά το χθες με το σήμερα. Η Θρακική Γη, η γκάιντα, τα κυκλικά χορευτικά μοτίβα και οι δάφνες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης των δημιουργών και απεικονίζονται άριστα συνδεδεμένα μεταξύ τους επιδεικνύωντας μ΄αυτόν τον τρόπο την άρρηκτη και διαδραστική τους σχέση.
Την παρουσίαση του λογότυπου επιμελήθηκαν η Σόφτση Αικατερίνη και ο Κέρογλου Αλέξανδρος.
Τέλος θα θέλαμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στο συγκρότημα ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC - Thrax Punks για την ευγενή παραχώρηση της μουσικής που πλαισιώνει την παρουσίαση από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά (https://www.youtube.com/watch?v=8rTZsEuJu5c&t=1839s), μιας μουσικής όπου παραδοσιακά ακούσματα εναρμονίζονται ευφυώς με καινούριους και σύγχρονους ήχους καθιστώντας την έτσι συμβατή με τον λιτό και σύγχρονο σχεδιασμό του λογότυπου.
https://www.facebook.com/thrakieuropa/videos/406502496724697/

Τα περιστέρια πέταγαν [Ζωναράδικος] - Μηλιά Έβρου

Ζωναράδικο από το χωριό Μηλιά Έβρου σε ρυθμό 6/8.
Πρόκειται για επύλλιο τραγούδι, που περιγράφει ένα τοπικό επεισόδιο.
 Το χωριό Μηλιά (ή Μπεχτσέδες) συγκαταλέγεται στα γηγενή χωριά της περιοχή του Τριγώνου.
Την πρωτοσυναντούμε ως Bektas,
βακούφι (τσιφλίκι) του Βαγιαζήτ του Α' με χριστιανικό πληθυσμό το 1389,
παρόλο που η ονομασία του παραπέμπει στο ετερόδοξο Ισλάμ (Μπεκτασισμό).

 Τραγούδι-Βιολί: Γιώργος Αποστολακούδης (Μηλιώτης)
 Ημερομ. ηχογράφησης: 26/06/1998
Ερευνητής: Χάρης Σαρρής
ΠΗΓΗ φωτογραφιών: http://mhlia.blogspot.com/

 Οι στίχοι:

Τα περιστέρια πέταγαν,
καμάρω Βέργω μ' λυγερή
πάρα ψηλά πιτάνε,
 λαλεί καλό μ' αηδόνι.

 Τα δυο πιτάνε πιο ψηλά
το τρίτο χαμηλώνει.
Κι εκείνο που χαμήλωνε
 τον Γιάννη παραγγέλνει:
 "Φυλάξου, Γιάννη μ',φυλάξου
 φυλάξου, μη σε κλέψουν".

ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: «Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες στη Μικρά Ασία»

ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: «Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες στη Μικρά Ασία»: *Αιώνιος τίτλο τιμής για τα παλληκάρια της Θράκης *Απαράμιλλη η ανδρεία των Θρακών *Έχυσαν πολύ αίμα Γράφει ο Παντελής Σ...

ΓΙΑΛΙΑ

ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΊΟΥ ΑΘΑΝΑΣΊΟΥ - ΓΙΑΛΙΑ 2019

βλέπουμε μέρος της πέτρινης τοιχοποιίας ,
από το ιερό του ελληνορθόδοξου ναού ,
καθώς και μια πέτρινη ταφική πλάκα με την τοπική χαρακτηριστική μορφή
 ελπίζω να προχωρήσουν επιτέλους τα έργα αναστήλωσης .

Ένας χρυσός Ελληνικός Πήγασος από τη Θράκη, 4ος αι. π.Χ.

Michalis Cheilos

30 Νοεμβρίου στις 10:27 μ.μ.

Ένας χρυσός Ελληνικός Πήγασος από τη Θράκη, 4ος αι. π.Χ.
Βρέθηκε στο Βάζοβο της Βουλγαρίας.
Εθνικό Μουσείο Ιστορίας στη Σόφια
A golden Greek Pegasus from Thrace,4th century b.C .
Found in Vazovo, Bulgaria.
National history museum in Sofia

Οι Οδρύσες (αρχ. ελλην.: Ὀδρύσαι) ήταν μια από τις ισχυρότερες θρακικές φυλές που κατοικούσε στην κοιλάδα του ποταμού Έβρου.
Αυτό τοποθετεί τη φυλή στις σημερινή παραμεθόρια περιοχή της Νοτιοανατολικής Βουλγαρίας, της Βορειοανατολικής Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, με επίκεντρο την πόλη της Αδριανούπολης. Μέσα από τη χώρα τους περνούσε επίσης ο ποταμός Αρπησσος.
Ο Ηρόδοτος ήταν ο πρώτος συγγραφέας που αναφέρει τους Οδρύσες.
Ο Ξενοφών γράφει ότι οι Οδρύσες διοργάνωναν ιπποδρομίες και έπιναν μεγάλες ποσότητες κρασιού μετά την ταφή των νεκρών πολεμιστών τους.
Ο Θουκυδίδης γράφει για το έθιμό τους, κοινό στους περισσότερους Θράκες, της δωροδοκίας για τη διεκπεραίωση των υποθέσεων, που διαψεύδεται από τον Ηρακλείδη.
Πήραν το όνομα τους από το μυθικό βασιλέα Όδρυσο.
Το Βασίλειο των Οδρυσών (λατ.: Regnum Odrysium) ήταν μια κρατική ένωση πάνω από 40 Θρακικών φύλων και 22 βασιλείων που υπήρξε μεταξύ του 5ου π.Χ. και του 1ου μ.Χ. αιώνα. Αποτελείτο κυρίως από τη σημερινή Βουλγαρία, εκτεινόμενο και σε περιοχές της Βόρειας Δοβρουτσάς, της Βόρειας Ελλάδας και της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Τουρκίας.
Πιστεύεται ότι το βασίλειο δεν είχε καμία πρωτεύουσα.
Αντ'αυτού οι βασιλείς μάλλον μετακινούντο μεταξύ διαφόρων κατοικιών.
Μια πρωτεύουσα ήταν η πόλη Οδρύσα (θεωρούμενη η Ουσκούνταμα, σύγχρονη Αδριανούπολη), όπως αναγράφεται στα νομίσματα.
Μια άλλη βασιλική κατοικία, που πιστεύεται ότι είχε κατασκευαστεί από τον Κότυ Α΄ (383-358 π.Χ.) ήταν στο χωριό Στάροσελ, ενώ το 315 π.Χ. χτίστηκε ως πρωτεύουσα η Σευθόπολις.
Παλιά πρωτεύουσα ήταν η Βιζύη.
Το βασίλειο διασπάστηκε και συμπρωτεύουσα ήταν η Καβύλη από το τέλος του 4ου αιώνα π.Χ.