Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Τό κάστρο (ο καλές)

    Στην απέναντι όχθη του ποταμού Άρδα δυτικά του χωριού σε σημείο με δύσκολη πρόσβαση βρίσκεται κάστρο  βυζαντινό , πρόκειται για ένα λόφο που από την ανατολική πλευρά του συνορεύει με το ποταμι ενώ με τους γύρω λόφους το χωρίζουν απότομες χαράδρες είναι στην ουσία ένα φυσικό
οχυρό.


   Εκεί κατά την προφορική παράδοση κλείστηκαν κάτοικοι και μετά από πολιορκία σφαγιάστηκαν από τους τούρκους .
   Οι πολιορκημένοι ήταν πάρα πολλοί και οι τούρκοι όταν κατάφεραν να μπουν στο κάστρο’’ απ’τα μπεχτισιωτικα αμπέλια ‘’ ήταν ανελέητοι έσφαξαν αδιακρίτως ‘’κολύμπησε το άλογο στο αίμα ‘’.


   Το κάστρο είναι κατάφυτο από πασχαλιές σε διάφορα χρώματα που όπως λέει η παράδοση είναι ένα χρώμα για κάθε ομάδα ανθρώπων (κόκκινο για τις γυναίκες,  μωβ για τους γέρους ,άσπρο για τα παιδιά κ.τ.λ.)που βρήκαν εκεί  βίαιο θάνατο .
  

    Ερείπια του φρουρίου βρίσκονται σήμερα πλέον σε βουλγαρικό έδαφος στα σύνορα με την Ελλάδα, στο λόφο μεταξύ των χωριών Slaveevo και Huhla και σε απόσταση αναπνοής από το χωριό Μηλιά .
   Το φρούριο χτίστηκε τον 4ο αιώνα μαζί με άλλα κάστρα για την προστασία της νέας τότε πρωτεύουσας της Κωνσταντινούπολης αφού έγινε η μετακίνηση της έδρας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη . Κατά την περίοδο αυτή λοιπόν , μια σειρά από νέα φρούρια κατασκευάστηκαν κοντά στη νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας το φρούριο Καλές ήταν ένα από αυτά.

Το συγκεκριμένο κάστρο αναφέρεται

ως Καλές στην ελληνική τοπική γλώσσα ,

ως Baluk Ντερέ (ρυάκι των ψαριών ) στην τουρκική,

ως Ροδοστίτσα στα Βουλγαρικά .

Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής που είναι σε εξέλιξη από βούλγαρους αρχαιολόγους τα τελευταία χρόνια στο φρούριο βρέθηκε μια νεκρόπολη του 11-ου αιώνα .

Πιθανώς το φρούριο να καταστράφηκε το πρώτο μισό του 13-ου αιώνα, επειδή δεν βρέθηκαν ευρήματα από μια μεταγενέστερη περίοδο.

Βιβλιοθήκη της Βουλής, μια «Επίτομος Έκθεσις» που συνετάγη στην Αδριανούπολη στις 20 Οκτωβρίου 1875

Το Αλεποχώρι στον νομό Έβρου, είναι ένα παλαιό και μικρό χωριό στα δυτικά του Διδυμοτείχου και εγγύτατα στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ελληνικό χωριό, παλαιόθεν. Ας πάμε τώρα στα 1875. Υπάρχει για τη χρονιά αυτή στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, μια «Επίτομος Έκθεσις» που συνετάγη στην Αδριανούπολη στις 20 Οκτωβρίου 1875, από τον Ιάκωβο Κωνσταντινίδη και αναφέρεται σε πόλεις και χωριά της Θράκης. 




Στο κεφάλαιο «Παρατηρήσεις» για τα χωριά της επαρχίας Λιτίτζης (Ορτάκιοϊ, Ακαλάνι, Λιτίτζα, Πλαβού κλπ.) αναφέρει, ότι το Αλεποχώρι είχε «300 ψυχάς και 50 οικίας».
*Εικόνα από τον υστεροβυζαντικό ναό του Αγίου Αθανασίου Αλεποχωρίου
         «Προ 106 ετών αι κώμαι αύται ούσαι ως εκ της παραδόσεως γίνεται δήλον, πολυπληθέστεραι, επυρπολήθησαν και ελεηλατήθησαν παρά των βαρβάρων Τούρκων εξαγριωθέντων ως φαίνεται εκ της κατ’ αυτών επαναστάσεως των της Πελοποννήσου Ελλήνων (1770). Αι εκκλησίαι ή αι κατά καιρούς ανακαλυπτόμεναι αρχαιότητες μαρτυρούσιν λαμπρώς περί των αρχαιοτήτων αυτών. Τα χωρία ταύτα εκτός των υπερόγκων φόρων, ους ετησίως τελούσιν τη Αυτ. Κυβερνήσει επιβάλλονται εις εκτάκτους, ως λ.χ. εσχάτως γενήσαν κίνησιν των εφέδρων. Κατά την ενταύθα διάβασιν αυτών μόνο το Αλεποχώριον λ. Οθ. 15 προς διατροφήν εξόδευσεν. Εντεύθεν ευλόγως δύναταί τις να εικάση τίνος ένεκεν τα χωρία ταύτα ολονέν απορούσιν».

Η Μηλιά ή Μπεχτεδες

Η  Μηλιά ή Μπεχτεδες 
η ιστορία του χωριού   όπως μου τη διηγήθηκε ο παππούς  μου
Η Μηλιά συγκαταλέγεται στα γηγενή χωριά του Τριγώνου. Την πρωτοσυναντούμε ως Bektas, βακούφι (τσιφλίκι) του Βαγιαζήτ του Α' με χριστιανικό πληθυσμό το 1389, παρόλο που η ονομασία

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου