"Ενα άλλο Μοναστήρι της περιοχής ήταν καί η περιώνυμη Μονή τής Λαμπούς, κτισμένη κοντά στό όμώνυμον χωριό, δίπλα στην αριστερά όχθη του πόταμου Άρδα, που έτιματο στην μνήμην των Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Λόγω της μακρυνής σχετικά αποστάσεως άπό την Μανδρίτσαν πολλοί λίγοι δικοί μας την έπεσκέπτοντο παρ' όλον πού ίταν πολύ γνωστή ώς θρησκευτική καί εμπορική πανήγυρις.
"Δάση απέραντα έκ τανυφύλλων μάλιστα δρυών καί άλλων υψικαρηνων δένδρων περιβάλλουσιν αυτην"
λέγει ό αείμνηστος καθηγητής τοΰ Γυμνασίου Άνδριανουπόλεως καί σοφός, ιστορικός της Θράκης Γεώργιος Λαμπουσιάδης, περιγράφων την Μονήν αύτην καί συνεχίζει με την καθαρεύουσαν γλώσσαν που χρησιμοποιεί στά συγγράμματα του
"Κοιλάδες δε εύοκιόφυλλοι, Μονή και εις ήν μετά πολύωρον και' εργώδη όδοιπορίαν άφικνείται ό ευλαβής προσκυνητής, κατοπτεύει τάς έπιλοίπους του ευρυστέρνου όρους κοφυφάς, αίτινες ώς δασοσκεπείς κώνοι η ώς φυσικοί πυραμίδες ανυψούμενοι, άποτελοΰσι θέαμα μεγαλοπρεπέστατον και' γραφικώτατον".
νομοί παχεϊαι καί αγροί εύφορώτατοι ευρίσκονται εντός περιοχής αυτής, υπέρ τάς τεσσαράκοντα χιλιάδας στρεμμάτων έχούση. Άπό δέ τίς κορυφής, έφίς είναι έκτισμενη
Ή ιστορία της Μονής αύτης κατά τόν Λαμπουσιάδην φθάνει σε πολύ παλαιά χρόνια, διότι μιά μαρμάρινη επιγραφή φέρει "χρονoλογίαν 1089, την οποίαν όμως χρονολογίαν άμφισβήτησεν ό καθηγητής της ιστορίας Άδαμάντιος 'Αδαμαντίου την οποίαν έθεώρησεν λάθος του χαράκτου της πλάκας, αντί της όρθης καθ' αυτόν, χρονολογίας 1809 δηλαδή αναγραμματισμού.
Ό ισχυρισμός αυτός του 'Αδαμαντίου καταρρίπτεται, διότι μια δευτέρα πλάκα πού σώζεται μέσα στην έκκλησίαν, αύτη φέρει χρονολογίαν οίκοδομήσεως τό έτος 1691, διότι είχε καταστραφεί άπό διαφόρους επιδρομείς στους χρόνους xf\£ Βυζαντινής αυτοκρατορίας. 'Από την έπιγραφήν αύτη εξάγεται ότι ύπηρχε καί παλαιότερα. Μονή η όποια κατεστράφη άγνωστον ακριβώς πότε:
"ΙΟΥΣΤΙΝΟΝ ΤΕΘΑΠΤΑΙ ΝΕΚΡΟΝ ΕΝΘΑΔΕ ΚΤΙΤΟΡΟΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΛΑΜΠΟΥΣ ΟΥΣΗΣ ΠΑΛΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΛΑΜΨΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΕΗΕ ΤΕΧΝΗ ΜΑΛΛΟΝ Δ' ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΤΗ ΣΥΝΕΣΕΙ
ΕΝ ΕΤΕΙ 1691 ΜΑΡΤΙΟΥ 9
Άργότερον όμως , άγνωστον πότε ακριβώς, καί πάλιν καταστράφηκεν η Μονή άπό τους Κιρτζαλίδες τούρκους, εις την κατάστασιν δε αύτην τών ερειπίων παρέμεινεν ώς τάς αρχάς του 19ου αιώνος, οπότε άνοικοδομήθηκεν γιά τρίτην φοράν κατά τό 1815, άπό τόν τότε Μητροπολίτην Αδριανουπόλεως καί μετέπειτα Εθνομάρτυρα Δωρόθεον, όπως άνεγράφετο σε πρακτικόν, που ήταν καταχωρημένον στους ιερούς κώδικας τής Μητροπόλεως Άδριανουπόλεως στην δικαιοδοσιαν της όποιας υπήγετο.
Κάτω άπό την Μονήν αυτήν κυλούσε τά βαρύγδουπα καί γάργαρα
νερά του ό ποταμός "Άρδας, ό "Αρξος ή Αρτίσκος τών αρχαίων, του όποιου τό νερό ήταν εξαιρετικά έλαφρόν και εϋγεστον, ώστε και αυτοί οι Σουλτάνοι όταν έμεναν στην Άδριανούπολιν και φιλοξενούσαν ξένους 'Ηγεμόνες, αλλά και πολλοί μεγιστάνες της πόλεως, τό χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά ώς πόσιμον, τό ίδιον συνέβαινε και στά τελευταία χρόνια και μέ τούς πλούσιους Έλληνες κατοίκους της Άδριανουπόλεως, οι όποιοι τό αγόραζαν μέ δοχεία και βαρέλια από τους ειδικούς νεροκουβαλητάς, πού τό κουβαλούσαν μέ δίτροχα βυτιοφόρα και τό μοσχοπουλούσαν σάν νάτανε μεταλλικό νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου