ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΙΔΑΙΟΙ

Η Θράκη ,Ρωμαϊκή επαρχία

Το 46π.Χ. η Θράκη γίνεται Ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσα την Πέρινθο. Στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας οι κάτοικοι της Θράκης γίνονται φιλόνομοι και φιλειρηνικοί με κύριες ασχολίες την γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η Θράκη αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς εξ αιτίας της βελτίωσης του οδικού δικτύου που συνέδεε την εποχή εκείνη τις μεγάλες πόλεις με

Θράκη από τους αρχαίους χρόνους

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Θράκη, πατρίδα του Ορφέα, του Διόνυσου και του Δημόκριτου, η χιλιοτραγουδισμένη Θράκη από τον αρχαίο Έλληνα τραγικό τον Σοφοκλή μέχρι και την λαϊκή μούσα Θράκη πατρίδα του Βάρναλη, του Βιζυηνού, του Πολύδωρα Παπαχριστοδούλου της Σοφίας Βέμπου και τόσων άλλων. Είναι η χώρα που σύμφωνα με τους ιστορικούς και τους γεωγράφους της αρχαιότητας ήταν η περιοχή εκείνη που περικλειόταν από του Δούναβη την κοίτη και τις παρίστριες όχθες ως κάτω στα περιγιάλια του γαλανού Αιγαίου και της ξακουστής Ομηρικής Αίνου και της Ισμαρος που και σήμερα Αίνος και Μαρώνεια φημίζονται, η μια θαλασσομάνα κι άλλη του Διονυσιακού πιοτού γητεύτρα. Θράκη αιώνια, με τους θρύλους τους μυθικούς και τους Διονυσιακούς, Θράκη αθάνατη και καρπερή, Θράκη των Ανεστανάρηδων και των Δημητρίων και των Διονυσίων.

 Θράκη με τους δικούς σου Αγίους, ήρωες και μάρτυρες, τους δικούς σου σοφούς, λόγιους και ευεργέτες. Θράκη με τους δικούς σου αγώνες για την ελευθερία. Με λίγα λόγια ήταν η χώρα με τη δική της λαογραφία τα δικά της ήθη και έθιμα όλα όμως ταυτόσημα με αυτά της υπόλοιπης πατρίδας μας.


- Το λέει ο Όμηρος ο μεγάλος ποιητής
- Το υποστηρίζει ο Ηρόδοτος ο πατέρας της ιστορίας
- Το διατυμπανίζει ο Στράβων ο μεγάλος Έλληνας γεωγράφος στο έργο του τα γεωγραφικά και το επιβεβαιώνει ένα πλήθος ανθρωπολόγων και γλωσσολόγων διαφόρων εθνικοτήτων.
Για να δούμε όμως αναλυτικά τι λέει ο Όμηρος, τι υποστηρίζει ο Ηρόδοτος τι διατυμπανίζει ο Στράβων και τι επιβεβαιώνουν οι ανθρωπολόγοι και οι γλωσσολόγοι.

Ο Όμηρος πέρα του προσδιορισμού των συνόρων της γράφει ότι ο Άθως από όπου κατέβαινε η θεά Ήρα βρισκόταν στη Θράκη και ότι σ αυτήν περιλαμβανόταν και η Πιερία η κοιτίδα των μουσών και ακόμη πως στην κορυφή του όρους της Σαμοθράκης καθόταν ο Ποσειδώνας και παρακολουθούσε τον Τρωικό πόλεμο.
Ο Ηρόδοτος θεωρεί το έθνος των Θρακών το μεγαλύτερο μετά τους Ινδούς αλλά και το ασθενέστερο χωρίς διοικητική συνοχή. Ο μεταγενέστερος Παυσανίας λέει ότι οι Θράκες ήταν πολυάριθμοι και υπολειπόταν των Κελτών. Ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός και γεωγράφος Στράβων, τονίζοντας ιδιαίτερα την γεωγραφική συνταύτιση της Θράκης με τον υπόλοιπο Ελληνικό χώρο, στο έργο του τα γεωγραφικά γίνεται περισσότερο σαφής όταν αναφέρει ότι οι οροσειρές της νοτιότερης του Αίμου Αιγαιοθρακικής περιοχής ήταν Ελληνικά βουνά.

Ο Θουκυδίδης, του οποίου ο πατέρας καταγόταν από την Θράκη, διαγράφει με ακρίβεια τα σύνορα της πλησιάζοντας αυτά των προ των βαλκανικών πολέμων. Πάντως όπως και να έχει το θέμα αυτή η γεωγραφική ενότητα ήταν αποδεδειγμένα από την αρχαιότητα ακόμη εθνολογικά-πολιτιστικά-φυλετικά και γλωσσικά Ελληνική. Οι ίδιοι οι Θράκες και μάλιστα ο βασιλιάς των Οδρυσών, Σεύθης ο Β'. διακήρυξε στον Ξενοφώντα την συγγένεια και τον δεσμό των Θρακών με τους άλλους Έλληνες. Άλλωστε σύγχρονες ανθρωμετρικές έρευνες του καθηγητή ανθρωπολογίας και μέλους της Ρωσικής Ακαδημίας Άρη Πουλιανού, που έγιναν σε σκελετούς αρχαίων τάφων, αποδεικνύουν ότι για αρκετές χιλιάδες χρόνια κατοικούταν η Θράκη, η Ελλάδα και ο ευρύτερος χώρος των Βαλκανίων από μία και την αυτή φυλή.

Η Θράκη έχει να παρουσιάσει μια πολυσήμαντη και πολυκύμαντη μακραίωνη ιστορία. Το όνομα Θράκισες=Θράκες δεν εκφράζει κανένα απολύτως χαρακτηριστικό γνώρισμα εθνολογικής διάκρισης, αλλά εκφράζει απλή θρησκευτική ιδιότητα ορισμένων Ελληνικών και άλλων συγγενικών πληθυσμών. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο σήμερα, ότι από τα πολύ παλιά χρόνια οι Θράκες λάτρευαν τους ίδιους θεούς με τους υπόλοιπους Έλληνες. Τον Δία, την Ήρα, τον Απόλλωνα, την Άρτεμη, τον Άρη τον Διόνυσο, τον Ασκληπιό κ.ά. ο HEAD BARKCLAY στο έργο του Ελληνική νομισματολογία αποσαφηνίζει ότι τα Θρακικά φύλα που κατοικούσαν κατά την πρώιμη ιστορική περίοδο στο Θρακικό χώρο ήταν πρωτοελληνικής πελασγικής καταγωγής που ενισχύθηκαν στις αρχές της 2ης και 3ης χιλιετίας από άλλα Ελληνικά φύλλα τα οποία επέστρεφαν από την κεντρική Ευρώπη όπου είχαν καταφύγει κατά την περίοδο του κατακλυσμού. Τα Θρακικά φύλλα δεν είχαν μόνιμη εγκατάσταση επειδή ήταν ποιμένες και φιλοπόλεμοι. Στις αρχαίες Ελληνικές πηγές διασώθηκαν τα ονόματα πολλών Θρακικών φύλλων όπως. οι Κίκονες, οι Βίστονες, οι Σαππαίοι, οι Βρίαντες, οι Γέτες, οι Οδρύσσες και άλλα.

Οι πληροφορίες για τον χαρακτήρα των αρχαίων Θρακών ποικίλουν, Αναφέρονται συχνά ως βίαιοι, ορμητικοί, οινοπότες, φιλήδονοι, φιλοπόλεμοι και μαχητικοί. Ο Ευριπίδης στην Εκάβη τους χαρακτηρίζει δυσμαχώτατους, ο Ηρόδοτος από τον οποίον έχουμε τις περισσότερες πληροφορίες για τους Θράκες αναφέρει και περιγράφει τα όπλα τους, ο δε Θουκυδίδης τους χαρακτηρίζει λαό μαχητικό ενώ άλλοι τους χαρακτηρίζουν ως εγκρατείς, λιτοδίαιτους, δίκαιους και άλλοι ως σπάνιο φαινόμενο ενεργητικότητας.



Από τους αρχαιότερους χρόνους το όνομα και ο βίος των Θρακών ήταν στενά δεμένος με τον βίο και το πνεύμα των άλλων Ελλήνων. Οι υμνωδοί στον Ελληνικό κόσμο ήταν Θράκες, οι οποίοι έδωσαν την μορφή που συναντάμε στα Ομηρικά έπη. Μπορεί οι Θράκες να πήραν πολλά πολιτισμικά στοιχεία από την νότια Ελλάδα, έδωσαν όμως σ αυτήν κάτι πολύ σημαντικότερο. Την Ορφική και την Διονυσιακή λατρεία, από τις οποίες γεννήθηκαν η αρχαία μουσική, τα αρχαία μυστήρια, η αρχαία ποίηση. Είναι σημαντικό ότι ο Εύμολπος, γιος του Μουσαίου, θεωρείται ο ιδρυτής των Ελευσίνιων μυστηρίων και ο Ορφέας των Ορφικών. Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι οι ποιητικές καταβολές του ελληνικού κόσμου έχουν αφετηρία τις Θρακικές τελετές ενώ οι κάτοικοι των νοτίων περιοχών δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα στον εαυτό τους και τους θράκες με φυλετικά κριτήρια.

Πολλοί ελληνικοί μύθοι συνδέουν τους θράκες με τους κατοίκους των νοτίων περιοχών π.χ. ο θρηικός Βορέας αρπάζει την Ορίνθια, ο Ηρακλής τα άλογα του Διομήδη, και τέλος ο Ορέστης ιδρύει πόλη στην Θράκη που φέρει το όνομα του Ορεστιάδα. Ο Απολλόδωρος αναφέρει πως όταν ο Ιάσων έλαβε τον χρησμό για να συντάξει την Αργοναυτική εκστρατεία με τους αρίστους της Ελλάδας, συμπεριέλαβε μεταξύ αυτών τους θράκες Ορφέα, γιο του Οιάγρου βασιλιά των Θρακών με πρωτεύουσα τα Λείβηθρα, τον Ζήτη, γιο του Βορέα, βασιλιά της Θράκης και τον Εχίονα ήρωα των θρακών που κατά τον Πίνδαρο ζούσε στο όρος Παγγαίο.



Τα στοιχεία αυτά είναι μία ακόμη απόδειξη ότι από τα μυθικά χρόνια, οι Θράκες θεωρούνταν Ελληνικό φύλλο από αυτούς που κατοικούσαν σε νοτιότερα μέρη Έλληνες. Άλλωστε οι επιμιξίες Θρακών και Αθηναίων δεν ήταν σπάνιες.

Παράδειγμα η μητέρα του Θεμιστοκλή ήταν Θρακιώτισα και ο ίδιος παντρεύτηκε την Θρακίωτισα Ηγησιπύλη κόρη του βασιλιά Ολόρου. Ο Θουκυδίδης ήταν γιος του Ολόρου και ο Αθηναίος Ιφικράτης ήταν γαμπρός του Κότυος του πρώτου βασιλιά της Θράκης. Να σημειωθεί ακόμα ότι τη συγγένεια μεταξύ Θρακών και των Πελασγών την περιγράφει και ο Αισχύλος στις Ικέτιδες.



Κατά τον 5° και 6° αιώνα οι σχέσεις μεταξύ του βορείου και του νότιου Ελληνικού χώρου έγιναν πιο στενές και η επίδραση του πνεύματος και του πολιτισμού των νοτίων ήταν πιο έντονη. Διαπιστώνουμε ότι παράλληλα με την καθαρά ελληνική τέχνη αναπτύχθηκε την περίοδο αυτή και η Ελληνοθρακική, η οποία είχε αρχικά πολύ περιορισμένο χαρακτήρα αλλά αργότερα απέκτησε ευρύτερα λαϊκά ερείσματα και είχε μεγάλη διάδοση. Ζωηρές ελληνικές επιδράσεις σημειώνονται στην Θρακική αρχιτεκτονική, στην ζωγραφική, στη γλυπτική καθώς και στην κεραμική και αγγειοπλαστική, ενώ η ευρύτατη διάδοση των Ελληνικών τοπωνυμιών στην Θράκη συνετέλεσε στον γλωσσικό εξελληνισμό του γεωγραφικού αυτού χώρου. Η επικράτηση της Ελληνικής γλώσσας κατά την περίοδο των Οδρυσών Βασιλέων και γενικότερα σ ολόκληρο το φάσμα της αρχαιότητας αποδεικνύεται από τις χιλιάδες σωζόμενες επιγραφικές μαρτυρίες. Περίπου 1550 ελληνικές επιγραφές βρέθηκαν στη Θάσο και στην περιοχή ανάμεσα στον κάτω ρου του Στρυμόνα και του Νέστου ποταμού. Άλλες 1000 περίπου βρέθηκαν στην κοιλάδα του Εβρου.686 βρέθηκαν στην Φιλιππούπολη και στην ευρύτερη περιοχή της.220 στην περιοχή της Αδριανούπολης καθώς και σε άλλες περιοχές.



Μετά την δημιουργία του ισχυρού Μακεδόνικου κράτους, ο Φίλιππος με αλλεπάλληλες εκστρατείες ( 353-350 και 342-334 π.Χ.) κατέλαβε όλες τις πόλεις της Θράκης και μαζί μεγάλα τμήματα του Θρακικού χώρου. Η Θράκη και η ενδοχώρα της γίνονται Μακεδονική επαρχία και η διείσδυση του Ελληνικού στοιχείου είναι σοβαρή.

 Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πραγματοποίησε την εκστρατεία εναντίον των Περσών, οι Θράκες πήραν μέρος κι αυτοί όπως και οι άλλοι Έλληνες. Παράδειγμα ο Σιτάλκης από την χώρα των Οδρυσών, ακολούθησε τους Μακεδόνες με ιππικό, πελταστές και ψιλούς, δηλαδή ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες.

Ίλαρχος Σταθάτος Γεώργιος

Ο Γεώργιος Σταθάτος απόστρατος αξιωματικός, στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Ο Γεώργιος Σταθάτος με καταγωγή από το χωριό Κόμαρα Ορεστιάδας, ήταν φιλοβενιζελικός αξιωματικός, που αποτάχθηκε το 1935 μετά την αποτυχία του βενιζελικού κινήματος.Σπούδασε στο γυμνάσιο Ανδιανουπολης ,ακολούθως στη σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα .
Ήταν ήρωας του Αλβανικού Έπους και της Εθνικής Αντίστασης στην Κατοχή .
   

    Στη Γερμανική κατοχή στο Τζιαντί ντερέ οργανώθηκε το πρώτο στρατηγείο αντίστασης κατά των Γερμανών με διοικητή τον ίλαρχο Σταθάτο, ανάμεσα στους αντάρτες υπήρξαν και πολλοί άντρες του χωριού μας. Μετά από έφοδο των Γερμανών οι αντιστασιακοί υποχώρησαν σε πιο δύσβατες περιοχές και συγκεκριμένα στη Γκίμπραινα της Δαδιάς.  
    *Γκύμπραινα, είναι η περιοχή των ανατολικών υπωρειών της Ροδόπης, που εισχωρούν στον νομό Έβρου και διαθέτουν φυσικά οχυρωμένες τοποθεσίες και πυκνά δάση κατάλληλα για λημέρια ανταρτών, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης.

  (Μαρτυρίες κατοίκων Βρυσικών)
   
   Όταν καταλήφθηκε ο Έβρος από τους Γερμανούς πέρασε κρυφά στην Τουρκία για να καταφύγει στη Μέση Ανατολή. Έλαβε όμως καθ’ οδόν εντολή από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου να επιστρέψει στον Έβρο και να οργανώσει εθνικό αντάρτικο. Και παρά το γεγονός ότι έδειξε κατανόηση και διάθεση συνεργασίας με τους αριστερούς αντάρτες, υπήρξε θύμα του καπετάν Οδυσσέα. 
  
   Στις 23 Δεκεμβρίου 1943, τον σκότωσαν Έλληνες διαφωνούντες μετά από βασανιστήρια.
 «Έγιναν ορισμένες εκτελέσεις αδικαιολόγητες στη συνείδηση του λαού, με αναπόδειχτες κατηγορίες. Ακόμα και εκτελέσεις από προσωπικούς λόγους» γράφει ο Βαγγέλης Κασάπης (τόμος Β. σελ. 116).
Και συνεχίζει στη σελίδα 117: «Μέσα στο κλίμα αυτό και δίχως κανένα συγκεκριμένο στοιχείο, μόνο με κάτι ανεύθυνες πληροφορίες του Κώστα προς τον Οδυσσέα, ότι τάχα ο Σταθάτος στο κόσμο των περιοχών που επηρεάζει καταφέρεται κρυφά εναντίον μας, φτάνουμε παραμονες Χριστουγέννων 1943, στην εκτέλεση του Σταθάτου. Ο Σταθάτος πιάστηκε και εκτελέστηκε μαζί με τον Πορτοκαλλίδη και άλλους εννιά».

Τον αείμνηστο Σταθάτο, σκότωσε ο ΕΛΑΣ με καπετάνιο τον Οδυσσέα. Τον Οδυσσέα εξετέλεσαν αργότερα οι συναγωνιστές του με απόφαση ανταρτοδικείου, λόγω των αδικαιολόγητων εγκλημάτων του στον νομό Έβρου ..https://www.blogger.com/profile/08819043200704021307?authuser=0
    
Η προτομή του κοσμεί εδώ και χρόνια , τον κεντρικό δρόμο της Νέας Ορεστιάδας .

    Άμεση και συγγενική ήταν η σχέση με τη Μηλιά και ειδικότερα με τη γενεά Τσακίρη του αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Σταθάτου .

  ΄΄Ο Γεώργιος Σταθάτος καταγόταν από τα Κόμαρα από το γένος Μπόϊντ-ογλου από την πλευρά του πατέρα του , άλλαξε όμως το επίθετό του ουσιαστικά μεταφράζοντάς το στα ελληνικά (Μπόϊντ-ογλου θα πει στάρι -στάχυ στα τούρκικα ). Η μητέρα του προερχόταν από την οικογένεια Δολαπσή από το Θεραπειό και ήταν αδελφή της Αγγελικής Δολαπσή μητέρας του Συμεών και Γεωργίου Τσακίρη στη Μηλιά .
   ΄΄Μας επισκέπτονταν πολλές φορές , ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού . Ερχόταν καβαλάρης σε ένα άσπρο άλογο , ξεπεζευε στο σπίτι μας για να μας δει τι κάνουμε ....
Πηγαίναμε και μεις στα Κόμαρα στο σπίτι τους , στο πανηγύρι κάθε φορά ...΄΄ (Μαρτυρία Τσακίρη Στεργιανού)

H Mητρόπολη Λιτίτζης

Xριστιανισμός: H Mητρόπολη Λιτίτζης αναφέρεται σε notitia του 1400 ως αποσπασθείσα από τη μητρόπολη Φιλιππουπόλεως (NB0045, σελ. 418.). Eξαφανίζεται έκτοτε περιελθούσα εις τάξιν πατριαρχικής εξαρχίας (NB0073, σελ. 192-193) ως τις 7 Φεβρουαρίου 1652, οπότε και αναγορεύεται σε Aρχιεπισκοπή και εκλέγεται ως πρώτος Aρχιεπίσκοπος ο πρωτοσύγγελος Διδυμοτείχου (NB0064, αρ. 662). Aναφέρεται από τον Ricaut ("Lititza a quelque distance d' Andrinople", NB0071, σελ. 98) και από τον Smith ("Lititzae", NB0070, σελ. 64) στα τέλη του 17ου αιώνα. Σε notitia του 1690 αναφέρεται ο Aρχιεπίσκοπος Λιτίτζης Παγκράτιος ως προσφωνούμενος "ιερώτατος" και η Λίτιτζα ακολουθεί δεύτερη -μετά την Προκόννησο- στην τάξη πρωτοκαθεδρίας των Aρχιεπισκοπών (NB0047, σελ. 472). Tα ίδια αναφέρει και ο Fabricius (NB0048, σελ. 489) και ο Xρύσανθος Iεροσολύμων στο Συνταγμάτιό του στα 1715 (NB0049, σελ. 74). Σε notitia του 1725/1731, αναφέρεται ως Λιτίτζης ο Mεθόδιος, του οποίου καθέδρα είναι "το Oρτάκιογι" (Oρτάκιοϊ, σήμερα Ivajlovgrad στη Bουλγαρία (NB0050, σελ. 319)). Στα 1759, ο "Λητίτζης" επιβαρύνεται με 4000 άσπρα υπέρ της μεγάλης του Γένους Σχολής (σχετικά υψηλό ποσό, αφού η Aδριανούπολη και η Θεσσαλονίκη έδωσαν 6000 άσπρα : NB0052, σελ. 236- 238).

H περιοχή Λιτίτζης αναφέρεται ως περιοχή υπαγομένη στον Πατριάρχη Kων/πόλεως και στα πατριαρχικά βεράτια του 1757 ("Ilidja" : NB0051, σελ. 183), του 1835 ("Λέντζης Γαλός" [sic] : NB0053, σελ 258), 1860 (NB0056, 3, σελ. 2741) και 1901 (NB0046, σελ. 67). Σύμφωνα με το Συνταγμάτιο του 1855, ο Λιτίτζης αναφέρεται ως πρώτος τη τάξει Aρχιεπίσκοπος, προσφωνούμενος "ιερώτατος" (NB0054, 5, σελ. 521), ενώ σ' αυτό του 1862 (NB0043, 3, σελ. 542) φαίνεται να είναι ήδη Mητροπολίτης (" ΠΓ' : ο Λιτίτζης (αρχιεπίσκοπος) και Yπέρτιμος". Bλ. και NB0072). Στα τέλη του 19ου αιώνα, πρέπει να κατελάμβανε την 69η θέση στο Συνταγμάτιο (NB0055, σελ. 670). Kατά M. I. Γεδεών (NB0072), η Mητρόπολη Λιτίτζης εξηφανίσθη μετά το 1922 και τελευταίος της μητροπολίτης ήταν ο Nικόδημος.

 Σύμφωνα με τις συνθήκες των Σεβρών και κυρίως της Λωζάννης, στην Eλλάδα περιήλθε ένα μικρό τμήμα της εκκλησιαστικής επαρχίας Λιτίτζης, το οποίο υπήχθη στη Mητρόπολη Διδυμοτείχου και Oρεστιάδος. Tο τμήμα αυτό περιελάμβανε τα εξής έξ πατριαρχικά αποκλειστικά χωριά : Aλεποχώρι (Tιλκί- κιοϊ), Tσαούς- κιοϊ (Zώνη), Δογαντζί, Πεχλιβάν Tσαϊρ ? (Παλαίστρα), Kαραϊκ ? και Γκ....? (NB0034). Tο υπόλοιπο τμήμα (το και μεγαλύτερο της επαρχίας Λιτίτζης, το οποίο περιελάμβανε τους καζάδες Eγρί- Δερέ και Σουλτάν- Γερί του Σαντζακιού Γκιουμουλτζίνας, καθώς και το μεγαλύτερο τμήμα (το Δυτικό) του καζά Oρτάκιοϊ και ένα μικρό τμήμα του καζά Mουσταφά- Πασά (χωριό εξαρχικό ονόματι Kοτσάς) του Σαντζακιού Aδριανουπόλεως) δόθηκε στη Bουλγαρία με τις συνθήκες του 1913 (Bουκουρεστίου), 1915 (Kων/πόλεως) και 1919 (Nεϊγύ). Tο μη περιελθόν στην Eλλάδα τμήμα περιελάμβανε τουλάχιστον δέκα πατριαρχικά χωριά και δύο πατριαρχικά μοναστήρια, έναντι τεσσάρων εξαρχικών χωριών.

 Η διαλυμένη Αρχιεπισκοπή (άλλοτε επισκοπή, μητρόπολη) της Λιτίτζης βρισκόταν
στην Θράκη και υπαγόταν στην Μητρόπολη της Φιλιππουπόλεως. Βλ. Ιωάννης

Αναστασίου, «Βιβλιογραφία των Επισκοπικών Καταλόγων του Πατριαρχείου της

Κωνσταντινουπόλεως και της Εκκλησίας της Ελλάδος»,





Συγγραφέας: Παρασκευάς Kονόρτας